Ozo heppie door Joke Van Leeuwen

Joke Van Leeuwen ken ik al een tijdje, en dan voornamelijk als jeugdauteur. Ik las enkele boeken van haar maar wist niet dat ze ook haar verhalen in theatervorm bracht. We kwamen dit te weten via het programmaboekje van cultuurhuis de vieze gasten. Via de cultuurcheque van stad Gent werd een bezoek heel toegankelijk. Dit was het allereerste optreden in de zaal van de vieze gasten. Het was een leuke en gezellige kennismaking. In de amateuristische theaterzaal heerste een sfeer van gezelligheid, spanning en fantasie. Op het podium stond een piano waarop Caroline Deutman, Joke begeleidde. Zij toonde het publiek dat de piano een geweldig mooi instrument is. Joke speelde de verhalen en poëzie op een zoete manier. Dit werkte heel aanstekelijk naar het jonge publiek toe, dat hoofdzakelijk bestond uit 5-12 jarigen. Joke vertelde met een enorm enthousiasme en boeide je van de eerste tot laatste minuut. Ze beheerst de kunst om haar publiek te boeien en wild te krijgen voor haar ideeën. Ze fantaseert over de gekste dingen (net zoals kinderen dat kunnen). Ze slaagde er tegelijk ook in om iedereen muisstil te krijgen, te laten lachen, te zingen en mee te fantaseren. Ze leerde het jonge publiek kritisch kijken naar de wereld. Ze stelde een aantal dingen in vraag, zoals: "Waarom klappen we als we applaudisseren?" Joke Van Leeuwen vertelde over de reizen die ze met haar moeder en vader maakte. Dat onderwerp vormt de rode draad doorheen de voorstelling. Af en toe maakt ze tekeningen met haar elektronische pen via de laptop. Die beelden werden geprojecteerd, ze waren eenvoudig maar mooi. En op het einde zingt iedereen met een overweldigend heppiefeeling mee: "Ik voel me ozo heppie, zo heppie deze dag en als je vraagt: Wat heppie als ik eens vragen mag, dan zeg ik: hoe wat heppie, wat heppik aan die vraag, heppie nooit dat heppieje dat ik hep vandaag?" Mijn score: 9/10