Ozo heppie door Joke Van Leeuwen

Joke Van Leeuwen ken ik al een tijdje, en dan voornamelijk als jeugdauteur. Ik las enkele boeken van haar maar wist niet dat ze ook haar verhalen in theatervorm bracht. We kwamen dit te weten via het programmaboekje van cultuurhuis de vieze gasten. Via de cultuurcheque van stad Gent werd een bezoek heel toegankelijk. Dit was het allereerste optreden in de zaal van de vieze gasten. Het was een leuke en gezellige kennismaking. In de amateuristische theaterzaal heerste een sfeer van gezelligheid, spanning en fantasie. Op het podium stond een piano waarop Caroline Deutman, Joke begeleidde. Zij toonde het publiek dat de piano een geweldig mooi instrument is. Joke speelde de verhalen en poëzie op een zoete manier. Dit werkte heel aanstekelijk naar het jonge publiek toe, dat hoofdzakelijk bestond uit 5-12 jarigen. Joke vertelde met een enorm enthousiasme en boeide je van de eerste tot laatste minuut. Ze beheerst de kunst om haar publiek te boeien en wild te krijgen voor haar ideeën. Ze fantaseert over de gekste dingen (net zoals kinderen dat kunnen). Ze slaagde er tegelijk ook in om iedereen muisstil te krijgen, te laten lachen, te zingen en mee te fantaseren. Ze leerde het jonge publiek kritisch kijken naar de wereld. Ze stelde een aantal dingen in vraag, zoals: "Waarom klappen we als we applaudisseren?" Joke Van Leeuwen vertelde over de reizen die ze met haar moeder en vader maakte. Dat onderwerp vormt de rode draad doorheen de voorstelling. Af en toe maakt ze tekeningen met haar elektronische pen via de laptop. Die beelden werden geprojecteerd, ze waren eenvoudig maar mooi. En op het einde zingt iedereen met een overweldigend heppiefeeling mee: "Ik voel me ozo heppie, zo heppie deze dag en als je vraagt: Wat heppie als ik eens vragen mag, dan zeg ik: hoe wat heppie, wat heppik aan die vraag, heppie nooit dat heppieje dat ik hep vandaag?" Mijn score: 9/10

Koning, keizer, kannibaal

Een muzikaal toneel met Wouter Deprez, Helder Deploige en Wannes Capelle. Iedereen kent ongetwijfeld standup-comedian Wouter Deprez. Helder kende ik via zijn muziek en Wannes Capelle was me nog onbekend, maar dat veranderde volledig na het zien van de voorstelling. De drie jonge mannen brachten een toneelvoorstelling waarin men mijmerde en hunkerde naar vervlogen tijden. Ze willen alle drie graag terug gaan in de tijd en vinden een gezamenlijke kapstok, Eddy Merckx, geboren in 1945. Vanaf dat moment blijft wielrennen een centraal vertrekpunt waarover ze honderduit kunnen vertellen. Ze zingen samen liedjes, praten over legendarische figuren zoals Elvis Presley, John Lennon, John F. Kennedy.... Het wordt een reis doorheen de tijd met als eindpunt, het heden. Opvallend is dat de spelers 1945, en de daaropvolgende jaren niet zelf beleefden. Ze wedijveren tussen elkaar over wie en wat belangrijk was voor een bepaalde periode. Ze laten hits van vroeger herleven zoals: Poupée de cire, poupée de son waaruit blijkt dat Wouter Deprez goed kan zingen en Helden een waarlijk muzikaal talent is. Ons verdoken doel was om Wouter Deprez nog eens aan het werk te zien maar zijn compagnons waren eveneens meer dan de moeite waard. Wouter kwam over als de artiest met het meest speelervaring, hij daagde het publiek nu en dan uit. Koning keizer kannibaal was leuk om zien en werd vermoedelijk door een iets oudere generatie nog beter gesmaakt. Mijn score: 8.5/10