José Gonzalez

José Gonzalez scoorde de afgelopen maanden een flinke hit op Studio Brussel met het melancholische lied, Heartbeats. We wonnen twee tickets om de artiest live aan het werk te zien in het Rivierenhof te Antwerpen. Het 'amfitheater' zat helemaal vol en de zanger begon stipt op tijd aan het optreden. Op de achtergrond ging een mooi doek met takken van een naaldboom erop. José stond alleen op het podium en kreeg pas na enkele nummers versterking van begeleidende muzikanten. De muziek van Gonzalez klinkt nogal rauw en de instrumenten komen soms koud over. Niettemin wist hij het publiek te grijpen met een aantal knappe songs waaronder 'Slow moves', 'Lovestain', 'In our nature' en 'Crosses'. Het werd een gezellig concert gedragen door een sterke muzikant. Mijn score: 7.5/10

Take the lead

Antonio Banderas speelde reeds in heel wat films mee, waarvan het merendeel niet geweldig is. Banderas heeft het Spaanse accent met zich mee en weet het vrouwelijke publiek naar elke film in de zalen te lokken. Take the lead heeft veel weg van opnieuw een one-manact. Het verhaal is eveneens reeds uitgemolken, een man die besluit een "moeilijke" studenten te boeien en op het rechte pad te brengen. Banderas kruipt in de huid van Pierre Dulaine, een Franse New-Yorker die op een avond een jonge kerel een autoruit ziet inslaan. Hij besluit het voorval aan te geven op de plaatselijke school aangezien het gaat over de wagen van één van de leerkrachten. Daar raakt hij geboeid door het groepje nablijvers. Hij doet het voorstel om de jongeren te begeleiden in hun strafstudie, de directeur van de school, Augustine James, gespeeld door Alfre Woodard. De film is zeer eenvoudig en voorspelbaar, toch vond ik Antonio Banderas overtuigend en heb je en prettig gevoel na het bekijken van deze film. Een aanrader voor een regenachtige avond waarop je niet veel interesse hebt in een gecompliceerde film. Mijn score: 7/10

Fool's gold

Fool's gold dateert uit 2008, een nieuwe film met Matthew McConaughey en Kate Hudson. Andy Tennant draaide de film hoofdzakelijk op de Bahamas. De trailer voorspelt een typische actiefilm met een avontuurlijke Indiana Jonestint. Benjamin Finnegan (McConaughey) is al enkele jaren op zoek naar de schat nabij Key West.

Alleen heeft hij brute pech en bezit hij geen boot meer, geen geld, geen duikmateriaal en geen vrouw. Toevallig werkt de ex, Tess op de jacht van de rijke industrieel Nigel Honeycutt, nogal een stuntelige nietsnut die zijn verwende dochter tracht te vleien. De drie sluiten een deal en gaan op zoek naar de schat maar je kan al raden dat er nog andere kapers op de kust zijn.

Een avontuurlijke film met letterlijk en figuurlijk weinig om het lijf. Mijn score: 6/10

Love in the time of cholera

Gabriel Garcia Márquez is één van de meest poëtische schrijvers die nog leeft. Hij schreef heel wat romantische en epische verhalen. Liefde in tijd van cholera werd verfilmd door regisseur Mike Newell. Ik las het boek zo'n twee jaar geleden en was overdonderd door de manier waarop de schrijver een tragedie weet te beschrijven. Het verhaal in het boek en film gaat over de liefde die Florentino Ariza, gespeeld door Javier Bardem voelt voor Fermina Urbino (Giovanna Mezzogiorno). De liefde blijft ontbeanwoord maar Florentino is gevangen door het intense gevoel van liefde en toewijding. Hij heeft geduld en schrijft haar de meest wonderlijke liefdesbrieven. De film vertelt het levensverhaal van de twee hoofdpersonages, van prille tiener in het zwoele Colombia tot twee verbitterde bejaarden. De regisseur koos voor een dubbelrol bij Florentino maar wist Fermina te verouderen. Het verhaal wordt prachtig in beeld gebracht met een tropische decor en met zwoele soundtrack van Shakira. Een romantische must (maar lees toch eerst het nog betere boek)!

Moscow on the Hudson

Binnen enkele dagen vertrekken we naar Amerika, meer bepaald naar New York. The big Apple, gelegen aan de Hudson. Moscow on the Hudson was dan ook eens ideaal om te bekijken. De film werd gemaakt in 1984 en vertelt het verhaal van Vladimir Ivanoff. Hij is trompetist en mag samen met het circusorkest een optreden verzorgen in New York. Ivanoff woont in Moskou ten tijde van het ijzersterke communisme en controle door KGB. Wanneer Vladimir aankomt in de wereldstad weet hij niet wat hij ziet. Hier zijn de mensen vrij en moeten ze niet aanschuiven in de rij voor levensmiddelen. Vladimir besluit heel plots om over te lopen. Hij wordt even achtervolgd door mannen van de KGB maar dankzij mediaaandacht kan hij blijven in New York. Hij ontdekt de stad en heeft een relatie met Lucia Lombardo, een Italiaanse immigrante.

Het leven lijkt voor Vladimir prachtig maar hij moet rekening houden met de gevaren en wetmatigheden in een moderne en wereldse stad. Paul Mazursky maakte een vlotte en grappige prent. Ik genoot van de film en van het vroege werk Robin Williams. De interesse voor New York, de hoofdstad van de vrijheid is alleen maar gegroeid. Jammer genoeg is de film niet echt een hoogvlieger... en lijkt hij nogal serieus verouderd

Mijn score: 6.5/10

The pursuit of happyness

Een film uit 2006, geregisseerd door Gabriele Muccino. De hoofdrol is weggelegd voor Will Smith en diens zoon Jaden Christopher Syre Smith, kortweg, Smith junior. Het verhaal is doodeenvoudig, het nastreven van geluk. Een rag-to-riches verhaal. Will Smith speelt Chris Gardner, een verkoper van medische scanners. Gardner wil graag hogerop maar de weg is niet eenvoudig. Hij heeft moeite om de crèche voor zijn zoontje te betalen en zijn vriendin kampt met psychologische problemen. Wanneer Linda, gespeeld door Thandie Newton, Chris verlaat, besluit Chris het erop te wagen en deel te nemen aan een stage bij een makelaarsbureau. De film gaat langzaam maar gezellig vooruit en neemt je mee in het dagelijkse leven van iemand die worstelt om succes te behalen. De film geeft ook een hartverwarmend beeld van vader en zoon Smith. In pursuit of happyness is een fijne, ontspannende feelgoodfilm. Will Smith en zoon acteren prima en de extra's op de dvd waarin de echte Chris Gardner zijn verhaal vertelt zijn een grote plus. Missie geslaagd voor Gardner, regisseur en acteurs! Mijn score: 8/10

Dossier K.

Jef Geeraerts schreef al heel wat boeken bij elkaar. De man uit Antwerpen, was een tijd redacteur van een tijdschrift en ging in 1954 naar Belgisch Kongo waar hij de taak van bestuursambtenaar uitoefende. Ik las de befaamste werken zoals "Gangreen" en "Diamant" nog niet maar heb me wel al gewaagd aan "De PG". Dit laatste boek vertelde veel over "Opus dei", een vennootschap die nogal dicht aanleunt bij een sekte met onvoorstelbare macht. Dossier K gaat in eerste instantie niet over Opus Dei maar over de Albanese maffia. De eerste bladzijden van het boek beschrijven een geweldadige afrekening in het Antwerpse stadscentrum vlakbij de kathedraal. De familie van de twee Albanezen onder leiding van Ramiz Shehu wil bloedwraak zoals het volgens de Albanese Kanun betaamt. Hij huurt een neef in, Nazim Tahir. Deze jonge, stijlvolle playboy vluchtte een aantal jaar eerder naar Albanië nadat hij in Antwerpen afrekende met procureur-generaal Savelkous. De reden voor die aanslag lag ingewikkeld en had te maken met enkele hoge functionarissen van het Opus Dei en de Albanese clan. Het onderzoek naar de tweevoudige moord wordt geleid door commissaris Verstuyft en zijn hulpagent De Leenheer. Gepensioneerde commissaris Vincke, een goede vriend van Verstuyft weet hun te vertellen dat er snel bloedwraak zal volgen. En inderdaad, Nazim Tahir vermoordt twee leden van de vijandige Albanese clan in Antwerpen met hollow point kogels. Deze kogels laten grote wonden na. Na een ongelukkig voorval vermoordt Nazim eveneens een onschuldige eigenaar van een Mercedes. Het is deze luxewagen die Nazim uiteindelijk zal nekken. Hij neemt contact op met zijn Vlaamse vriendin en beleeft schitterende dagen in de villa van haar vader. Ondertussen komt via een lijst over de Albanese clans het onderzoek in een stroomversnelling en ontdekken de inspecteurs dat er een verband is met de moord op de oud procureur generaal. Hoe dit verhaal afloopt moet je zelf ontdekken in dit spannende boek. Het verhaal zit strak in elkaar en is rechtlijnig en met detail uitgeschreven. Geeraerts weet waarover hij praat en deed grondig research over de gewoontes en tradities binnen de Albanese maffia. Dat er hooggeplaatste leden binnen justitie lid zijn van een genootschap die de lakens uitdeelt is beangstigend en niet aanmoedigend voor een rechtvaardig gerecht. Een aanrader voor wie houdt van een ondubbelzinnig spannend misdaadverhaal. Mijn score: 7.5/10

World Trade Center

11 september 2001, een datum die niemand snel zal vergeten. De aanslag in New York sloeg de wereld met verstomming. Een drama met evenveel slachtoffers vindt vaak plaats in delen van Afrika en Azië, maar deze beelden kwamen over als een bedreiging voor de gehele wereld.

Een film over de ramp was onvermijdelijk, regisseur van onder andere "Alexander", "Any given sunday" en "JFK", Oliver Stone draaide dus World Trade Center. De film moest een ode worden aan de brandweerlui en andere hulpverleners die hielpen na de ramp en waarbij velen het leven lieten. Hij strikte Nicolas Cage om in de huid te kruipen van brandweerman John McLoughlin. Hij is zowat de enige echte bekende acteur. De film toont het verhaal van een groep brandweerlui die wordt opgeroepen wanneer de eerste toren wordt geraakt door een vliegtuig. De groep raakt nog voordat ze enige hulp konden bieden bedolven onder het puin van de ingestorte torens.

De film gaat dan ook grotendeels over een aantal geknelde en zwaargewonde brandweermannen. We hoopten een film te zien over de daadwerkelijke hulpverlening en een beeld te krijgen over hoe het mogelijk is om snel en efficiënt zoveel mogelijk slachtoffers te vinden onder het puin maar werden teleurgesteld. De film draait vooral over de familie en vrienden van de twee voornaamste brandweermannen John McLoughlin en Dominick Pezzulo (gespeeld door Jay Hernandez).

World Trade Center, par Oliver Stone
envoyé par Damdam

Het resultaat is een flauwe film die er eigenlijk niet toe doet. Mijn score: 5/10

Eva De Roovere en Isabella A

Ja, u leest het goed, Isabella A. Ik won tickets om naar een openluchtconcert te gaan van Eva De Roovere in het Rivierenhof. Wie bleek daar ook op te treden die avond, Isabella A. De band met Isabella A is eerder traumatisch te noemen, ik herinner mij vaag een optreden van haar in vakantiecentrum Sunparks, toen ik een jaar of 13 was. Behalve dat lijfje van haar beschikt ze over een zeurende en onverstaanbare zangstem. Daar zaten we dan in een soort amfitheater, midden in een groen decor. Isabella A liet een handvol Belgische muzikanten nummers voor haar schrijven en hoopt daarmee op nieuw succes. Zowel Luc De Vos, An Pierlé, Mauro, Gert Bettens, Sarah Bettens en Alex Callier lieten hun inspiratie de vrije loop. Tekstueel bekoorden vooral de nummers van de familie Bettens, alleen was Isabella tijdens haar magere bindteksten niet echt zeker wie nu broer of zus van elkaar was. Het nummer van Luc De Vos had het meest hitgehalte. Kortom, Isabella A was vroeger slecht en blijft slecht. Ze beweegt alsof ze 16 is en moet dringend naar de dictie. Mijn score: 4/10 Dankzij zeer goede muzikale begeleiding van Alex Callier (Hooverphonic), Ruben Block (Triggerfinger), Tom Pintens (ex-Zita Zwoon). Eva De Roovere was van een ander formaat. Zij had een felle jurk aan en bracht een leuke band mee. Ze glimlachte en complimenteerde het publiek. Ze had er zin in en bracht haar eigen nummers. Ze zong uit de eerste cd en bracht liedjes uit haar splinternieuwe album. Ze wist het zittende publiek te betrekken en het klapte en zong enthousiast mee. Hoewel ik vermoedde dat haar nummers niet bekend waren bij de grote massa werd er toch vaak meegezongen met "De Jager", "Niemand zoals wij", "Anoniem" en "Laat me je lied zijn". De tweede cd klonk veelbelovend met fijne nummers zoals "Over en weer", "Lisa" en "Mijn ogen toe". Een geslaagde avond met een figuurlijk onweerachtig optreden van A. Het Rivierenhof als openluchttheater van de Arenberg was een ontdekking. Wie nog wil gaan kijken, in augustus treden onder andere Milow, Adriaan van den Hoof, Gabriel Rios ft. Jeff Neve en José Gonzalez op. Check the site.

Groundhog day

Groundhog day kwam uit in 1993 en werd al ontelbare keren gespeeld op televisie. Toch was het de eerste keer dat ik de film bekeek. Midden in de zomer, misschien niet ideaal voor deze kerstige film. Het verhaal begint bij Groundhog day, een symbolische dag in Amerika waarop een marmot, Phil uit zijn boomstam komt en zo gewild of ongewild streng of zacht winterweer voorspelt. Egocentrische weerman, Phil gespeeld door Bill Murray moet samen met een cameraman en zijn producente (Andie MacDowell) verslag uitbrengen over het gebeuren. Op een heel bizarre manier blijkt de volgende dag dat Phil wakker wordt opnieuw 2 februari te zijn. Zo volgen talloze dagen die allemaal 2 februari blijken te zijn en telkens gebeurt ongeveer hetzelfde. Phil wordt onnozel van het herbeleven van zo'n vreselijke dag en probeert allerlei zaken uit te halen om het tij te doen keren. Hij brengt zelfs een eind aan z'n leven, maar dat haalt niks uit. Het enige dat misschien kan werken is zich wat milder, wat vriendelijker en goedhartiger opstellen. Hoe en of dat lukt dat moet je absoluut zelf eens ontdekken. Groundhog day is een zeemzoete film maar dankzij de vertolking van Bill Murray is de film zeer grappig! Een aanrader, maar dan misschien om te zien tijdens de kerstvakantie.