Lady in the water

Lady in the water een film van Warner Bros, geregisseerd door M. Night Shyamalan ( The sixth sense, Unbreakable, Signs & The village) is een mysterieuze film. Het verhaal speelt zich af in een appartementsblok met in het midden een zwembad. De film is opgevat als een slaapverhaaltje, een donker verhaal met misschien geen happy end.... De bewoners van het appartementsblok zijn geschokt wanneer een vreemd vrouwelijk wezen wordt gevonden in het zwembad. De nimf blijkt afkomstig uit een sprookjeswereld. Al snel komen de bewoners tot de vaststelling dat zijn onvermijdelijk betrokken zijn in het sprookje en de afloop. Ze steken de handen uit de mouwen en besluiten de nimf te helpen, maar dat blijkt niet eenvoudig.... wanneer een aantal boosaardige figuren opdagen. Een originele film, geen fantastische film maar wel mysterieus en sfeervol. No famous actors, maar wel fijn gebracht! Oja wie de sfeer van het appartementsblok wil voelen, moet maar eens na de film rondwandelen aan Antwerp linkeroever.... Mijn score: 8/10.

Die zit! ten voordele van Amnesty International

Amnesty International zet in ons land heel wat acties op touw om onterecht veroordeelden te steunen. Iedereen herinnert zich wel het brieven schrijven in de middelbare school. Een even leuk initiatief vond plaats in de Capitole in Gent, een comedyavond ten voordele van de organisatie. Amnesty International Vlaanderen wist het kruim van de Vlaamse comedy te strikken. Zo maakten Alex Agnew, Nigel Williams, Fritz Van den Heuvel, Denis Nowé, Bert Gabriëls, Joost Vandecasteele, Sven Eeckman, Arnout Van Den Bossche en de Popkoning hun opwachting. Ook internationale gasten als Bert Koster en Trisha Jacobs waren van de partij. Denis Nowé was schitterend en sprong eruit, de man leest gedichten voor. Geen saaie alledaagse versjes maar een nogal keiharde kijk op zijn leven en echtgenoot! Watch filmpje: http://video.google.nl/videoplay?docid=-3368309812012622106 De comedians kwamen allemaal kort terecht op het podium maar zorgden voor een leuke sfeer. Tussendoor zorgde De Nieuwe Snaar voor de muzikale intermezzo's. Het was een leuke avond die vliegensvlug voorbij was. Oja, presentator van dienst was Marcel Vanthilt, hij poogde tevergeefs om grappig te doen! Mijn score: 8.5/10

Top gun

Ozo heppie door Joke Van Leeuwen

Joke Van Leeuwen ken ik al een tijdje, en dan voornamelijk als jeugdauteur. Ik las enkele boeken van haar maar wist niet dat ze ook haar verhalen in theatervorm bracht. We kwamen dit te weten via het programmaboekje van cultuurhuis de vieze gasten. Via de cultuurcheque van stad Gent werd een bezoek heel toegankelijk. Dit was het allereerste optreden in de zaal van de vieze gasten. Het was een leuke en gezellige kennismaking. In de amateuristische theaterzaal heerste een sfeer van gezelligheid, spanning en fantasie. Op het podium stond een piano waarop Caroline Deutman, Joke begeleidde. Zij toonde het publiek dat de piano een geweldig mooi instrument is. Joke speelde de verhalen en poëzie op een zoete manier. Dit werkte heel aanstekelijk naar het jonge publiek toe, dat hoofdzakelijk bestond uit 5-12 jarigen. Joke vertelde met een enorm enthousiasme en boeide je van de eerste tot laatste minuut. Ze beheerst de kunst om haar publiek te boeien en wild te krijgen voor haar ideeën. Ze fantaseert over de gekste dingen (net zoals kinderen dat kunnen). Ze slaagde er tegelijk ook in om iedereen muisstil te krijgen, te laten lachen, te zingen en mee te fantaseren. Ze leerde het jonge publiek kritisch kijken naar de wereld. Ze stelde een aantal dingen in vraag, zoals: "Waarom klappen we als we applaudisseren?" Joke Van Leeuwen vertelde over de reizen die ze met haar moeder en vader maakte. Dat onderwerp vormt de rode draad doorheen de voorstelling. Af en toe maakt ze tekeningen met haar elektronische pen via de laptop. Die beelden werden geprojecteerd, ze waren eenvoudig maar mooi. En op het einde zingt iedereen met een overweldigend heppiefeeling mee: "Ik voel me ozo heppie, zo heppie deze dag en als je vraagt: Wat heppie als ik eens vragen mag, dan zeg ik: hoe wat heppie, wat heppik aan die vraag, heppie nooit dat heppieje dat ik hep vandaag?" Mijn score: 9/10

Koning, keizer, kannibaal

Een muzikaal toneel met Wouter Deprez, Helder Deploige en Wannes Capelle. Iedereen kent ongetwijfeld standup-comedian Wouter Deprez. Helder kende ik via zijn muziek en Wannes Capelle was me nog onbekend, maar dat veranderde volledig na het zien van de voorstelling. De drie jonge mannen brachten een toneelvoorstelling waarin men mijmerde en hunkerde naar vervlogen tijden. Ze willen alle drie graag terug gaan in de tijd en vinden een gezamenlijke kapstok, Eddy Merckx, geboren in 1945. Vanaf dat moment blijft wielrennen een centraal vertrekpunt waarover ze honderduit kunnen vertellen. Ze zingen samen liedjes, praten over legendarische figuren zoals Elvis Presley, John Lennon, John F. Kennedy.... Het wordt een reis doorheen de tijd met als eindpunt, het heden. Opvallend is dat de spelers 1945, en de daaropvolgende jaren niet zelf beleefden. Ze wedijveren tussen elkaar over wie en wat belangrijk was voor een bepaalde periode. Ze laten hits van vroeger herleven zoals: Poupée de cire, poupée de son waaruit blijkt dat Wouter Deprez goed kan zingen en Helden een waarlijk muzikaal talent is. Ons verdoken doel was om Wouter Deprez nog eens aan het werk te zien maar zijn compagnons waren eveneens meer dan de moeite waard. Wouter kwam over als de artiest met het meest speelervaring, hij daagde het publiek nu en dan uit. Koning keizer kannibaal was leuk om zien en werd vermoedelijk door een iets oudere generatie nog beter gesmaakt. Mijn score: 8.5/10

Bij mij zijt ge veilig van Wilm Helsen

We gingen met twee kijken naar Wim Helsen met zijn tweede show: Bij mij zijt ge veilig in het Scheldetheater van Terneuzen. Wim Helsen live aan het werk zien, stond hoog op ons verlanglijstje. We kenden de man van het Eénprogramma "De bovenste plank" en via Comedy Casino op Canvas. Ik hoopte dat hij niet te vaak zoals in Comedy Casino zou praten in zijn onverstaanbaar taaltje. De zaal was behoorlijk gevuld met een overwegend Nederlands publiek. Wim Helsen is voor mij een bizar en mysterieus figuur. Vanaf het moment dat hij op het podium staat bazelt hij de meest absurde ideeën. Hij verkondigde dat de wereld zonet was vergaan. Gelukkig, gelukkig had iedereen in de zaal, inclusief Wim het overleefd. Wim begon uit te leggen hoe het zover was gekomen. Het verhaal begint bij een aboriginal en een vosje. Het verhaal is tegelijkertijd de grootste onzin als fantastische fantasie. Hij vertelt op een sublieme, eigenzinnige manier. Hij betrekt het publiek, hij kiest zelfs een man die plotseling een wel erg grote rol krijgt in de show. De man wordt minister van de nieuwe staat die bestaat uit de overlevenden in de zaal. Al gauw blijkt dat Wim Helsen toch niet de meest sympathieke vorst zal zijn voor zijn burgers. Helsen wordt een paar keer boos waardoor hij op zijn koffer kruipt en onverstaanbare wartaal uitkraamt. Helsen blijft de ganse tijd het publiek brainwashen door zijn verhalen en beloftes. De ontknoping is des te spannend! Ik vond "Bij mij zijt ge veilig" super, Helsen is apart maar uniek! De titel die hij kreeg bij "Heden soup", die van belofte is voor 100% terecht. In het publiek was niemand minder dan Raf Walschaerts aanwezig, hij startte spontaan een staande ovatie voor Wim Helsen. We reserveren alvast een ticket voor de volgende show van Helsen! Mijn score: 9/10