Humo's Pop Poll 2008

Wij zijn toe aan onze derde editie, maar Humo's Pop Poll bestaat al iets langer, ze waren er in 2007, 2006, 2005, 2004, 2003, 2002, 2001, 2000, 1999, 1998, 1997, 1996 enz... Met deze opvolging bedankte Paul De Leeuw de humolezer meer dan één keer. Hij won opnieuw de prijs voor beste buitenlandse tv-presentator. Guy Mortier dumpte dit jaar Lien Van De Kelder, hij wou toch iemand die meer dan één woord kon onthouden zonder te spieken op een briefje en koos voor Philippe Geubels.

Geubels presenteerde vlot en met een behoorlijke dosis humor. Man van het jaar werd Barack Obama. Maaike Cafmeyer werd opnieuw beste actrice nationaal en liet daarbij maar nipt Veerle Baetens achter zich. Ze bracht naar gewoonte iets origineels en rockte als diva op een nummer van AC/DC in een latexpakje.

 
Beste acteur nationaal werd dit jaar niet Jan Decleir maar Matthias Schoenaerts. Hij spoot een graffitiwerk dat wordt geveild op de site van Humo. Dimitri Verhulst bracht gratis een boek uit met HUMO, Godverdomse dagen op een godverdomse bol. Hij won daarmee de prijs voor het beste boek en begon tegen alle verwachtingen in te zingen. Vrouw en sportfiguur van het jaar werd Tia Hellebaut en ze won ook nog eens de medaille voor spannendste sportgebeurtenis van het jaar. De laatste showband speelde een ode en Philippe overlaadde haar met luiers.

De cast van Loft was aanwezig om de prijs voor beste film in ontvangst te nemen en ze brachten een cover van "All you need is LOFT". Absynthe minded bracht twee nieuwe nummers die niet alleen goed klonken maar ook voor de gepaste sfeer zorgden. Jasper Erkens wist ook te overtuigen. Hij bracht zijn hit "Crazy" en zijn nieuwe single "Waiting like a dog". Studio Brussel werd opnieuw beste radiostation met als beste presentator Tomas De Soete en beste radioprogramma Music for life. Facebook werd verkozen tot beste site. Novastar bracht allemaal nieuw werk met onder andere "Because" en "Mars needs woman". Het was de eerste keer dat ik Joost Swegers aan het werk zag en ik was onmiddellijk verkocht want dit was zonder twijfel het meest overtuigende optreden van de avond!

The Stig van Top Gear was ook aanwezig op Humo's Pop Poll. Hij ging zelfs zijn ware gezicht tonen. En wat bleek, niemand minder dan Herman uit van Vlees en bloed "Dat adde nie gedacht é?" Milow kwam ook zingen onder luid gekeel van het vrouwelijk deel van het Sportpaleis. Hij bracht uiteraard "Ayo technology" en "Stephanie". Geike Arnaert was niet live aanwezig maar bedankte de lezers van Humo via een videoboodschap. Ze kreeg terug de titel van beste zangeres nationaal.

dEUS sloot het lange feest af met een behoorlijk lang maar gesmaakt optreden. Het dak vloog er niet af maar het publiek genoot zichtbaar van het kunnen van dEUS. De overtuiging en de onsterfelijkheid van hun nummers werd nog maar eens bewezen. Zij werden opnieuw verkozen tot beste groep nationaal en kregen de medaille voor beste single met "The architect" en beste cd "Vantage point". Ik ben vast en zeker nog een aantal medailles vergeten opnoemen maar dat is van minder belang.

Humo's Pop Poll is elk jaar een lange en gevulde show. Dit jaar was de avond niet minder geslaagd dan vorig jaar. Een pluim voor de prachtige videobeelden op de schermen!

Mijn score: 8.5/10

La tourneuse de pages

Melanie krijgt een klassieke piano-opleiding. Als tiener neemt ze deel aan een pianowedstrijd om toe gelaten te worden tot het conservatorium. Daar wordt ze afgeleid door een hautain jurylid. Mélanie besluit nooit nog piano te spelen. Tien jaar later werkt ze voor een advocatenkantoor. Wanneer ze aan de slag gaat voor de topadvocaat Fouchécourt, ontdekt ze dat diens echtgenoot niemand minder is dan het jurylid van het conservatorium. Ze gaat in op het aanbod om een tijd te helpen ten huize Fouchécourt. Beide vrouwen zijn geïnteresseerd in elkaar. Mélanie test de grenzen af en is van plan om wraak te nemen op de pianolerares. Ze wordt haar bladdraaier op een belangrijk concert. Het is vanaf dan dat de spanningen toenemen en dat er sprake is van serieuze intimidatie. Het is een spannende film waarin Mélanie's rol zeer subtiel is weergegeven. Je wil tegelijkertijd meevoelen met de schuchtere Mélanie en merkt eveneens dat ze maar een rol speelt zodat ze haar wraak kan uiten ten opzichte van de familie Fouchécourt. Je moet zeker eens kijken naar deze psychologische thriller! Mijn score: 8/10

The human stain

Anthony Hopkins speelt decaan Coleman Silk in deze film uit 2003. Hij neemt op een zekere dag ontslag aan de universiteit omdat hij wordt beschuldigd van racisme. Zijn echtgenote schrikt zo van de beslissing van haar man en de onrechtvaardigheid dat ze later op de dag overlijdt aan een hartaanval. Coleman is woedend en besluit zijn verhaal niet stil te zwijgen maar te delen met een beroemde schrijver, Nathan Zuckerman, gespeeld door Gary Sinise. Hij heeft zo z'n twijfels over het verhaal maar er ontstaat een verstandhouding en vriendschap tussen de twee heren. Coleman vertelt z'n levensverhaal aan de auteur maar verzwijgt het geheim van z'n bestaan voor de schrijver. Het is pas wanneer Coleman omkomt in een ongeval dat Zuckerman het geheim ontrafelt. Nicole Kidman speelt de femme-fatale in de film die Hopkins verleidt en in de problemen brengt. Hopkins is verliefd en laat zijn passie de vrije loop. Zijn toewijding is groot en leidt uiteindelijk tot zijn dood. The human stain is interessant omdat het geheim dat Hopkins in de film meedraagt groot en schokkend is. Het komt tegelijkertijd ongeloofwaardig en boeiend over. Mijn score: 7.5/10

Doubt

De film speelt zich af in 1964. De katholieke kerk is in beweging, in sommige dorpen tracht men het stijve katholieke leven te versoepelen. In the Bronx houdt zuster Aloysius (Meryl Streep) een oogje in het zeil. Zij gaat na of de strikte regels worden nageleefd door de leerlingen van de school. Ook haar zusters en de priesters houdt ze nauwlettend in het oog. Vader, pastoor Flynn (Phillip Seymour Hoffman), is sinds kort aan het werk in de parochie en heeft het niet zo begrepen op de strenge regels. Zuster Aloysius wantrouwt de priester en vraagt aan haar zusters om de man in het oog te houden. Wanneer zuster James bedenkingen maakt bij het gedrag van de priester tegenover één van de leerlingen gaat de bal aan het rollen. Zuster Aloysius trekt haar conclusies en eist bekentenissen van de priester. Ze gaat een gesprek aan met de moeder van de leerling en neemt haar conclusies. Ze gaat in direct conflict met haar overste priester Flynn. Ze komt jammer genoeg tot het besluit dat niet alles zwart-wit is en dat er misschien wel twijfel heerst over de waarheid. Deze film zit ijzersterk in elkaar. Er is weinig actie maar des te meer verbaal entertainment. De twee acteurs zijn schitterend gecast en bewijzen opnieuw dat ze schitterende karakterkoppen zijn. De openingsscène tijdens de mis van vader Flynn is schitterend in beeld gebracht. Wondermooie muziek. Mijn score: 9/10

Saint Amour 2009

Saint Amour is aan zijn twintigste editie toe en de literaire avonden van Behoud de begeerte bestaan sinds 1984. Reden tot feest en dat komt tot zijn recht in het knappe en uitgebreide programmaboekje. De aftrap in de Bourlaschouwburg werd gegeven door Peter Verhelst, winnaar van de Herman De Coninckprijs 2009. Buiten het feit dat Verhelst miezerig in beeld werd gebracht stonden zijn gedichten ijzersterk recht. Thomas Gunzig is een Waalse schrijver. Hij vertelde een kortverhaal over Bob en Cathy en de dode giraffe in Bobs tuin. Een grappig en eenvoudig verhaal met een moraal. Bart Chabot ken ik reeds van de Slimste Mens ter wereld en De laatste show. Hij is een hyperactieve Nederlander die naar waardering ijvert in België. Zijn werk wordt gewaardeerd maar tot nu toe had ik het beeld van een cliché Nederlander, hyperactief en zenuwslopend. Niettemin wist hij als performer te overtuigen, zijn verhalen waren grappig en treffend. Ze waren herkenbaar en hij wist het publiek te betrekken in zijn verhaal. Véronique Olmi is een Franse toneelschrijfster. Ze schreef "Geen gewone dag" als debuutroman en oogste hiermee internationale furore. Ze las een gedicht voor met enorm veel vlotheid en plaatste haar woorden zeer zorgvuldig. Het onderwerp van haar stukje literatuur was ijzersterk. Het was een keihard verhaal van een misbruikte vrouw, zowel fysiek als psychologisch. Ze las het voor met hoop en zonder vroom. Het kwam soms sarcastisch over waardoor je als toeschouwer zin had om te roepen dat ze zich had moeten verweren, dat ze haar man had moeten verlaten. Liesa Van der Aa bracht muziek, Engelstalige en poëtische muziek met haar geliefde instrument, de viool. Ze combineert dit klassieke instrument met effectenpedalen wat soms een chaotisch en dramatisch effect creeërt. Ramsey Nasr de laatste tijd vaak gezien. Toch kwam hij weer verrassend uit de hoek. Hij las gedichten van Hugo Claus voor. Claus zijn werk is knap maar moeilijk, dat bleef het dan ook. Hij bracht ook een hommage aan Wannes Van De Velde en bleek vloeiend Antwerps te spreken. Antjie Krog werd speciaal en op de valreep binnengehaald voor Saint Amour. Deze Zuid-Afrikaanse auteur brak als jong meisje reeds door met een dichtbundel en vertoont kenmerken van de (hyper)actieve Joke Van Leeuwen. Haar gedichten, hoofdzakelijk in het Zuid-Afrikaans waren met momenten grappig en het was leuk om het Zuid-Afrikaanse schrift te zien met haar gelijkenissen en verschillen met het Nederlands. Huelgas Ensemble kwam als voorlaatste op het podium met een dirigent en een aantal mannelijke en vrouwelijke zangers. Dit ensemble brengt polyfone muziek. Muziek uit de Middeleeuwen en Renaissance dus. Niet makkelijk toegankelijk maar eens je deze klanken en pure zang en canonstukken hebt gehoord dan verdwijn je in een ander tijdvak. Je vliegt mee op de klanken en verplaatst je zo naar lang vervlogen tijden.

Zita Swoon en Rosas, Dancing with the Sound Hobbyist

Zita Swoon, 7 maart 2008, een onvergetelijke dag want toen ging ik naar het beste optreden dat ik ooit zag. Opzwepend, spannend, muzikaal geniaal en schitterend gebracht. Bijna een jaar later trokken we naar de Bourlaschouwburg in Antwerpen om het vervolg te bekijken. De verwachtingen waren heel hoog en het betreden van de zijloge deed me huiveren van bewondering. De Bourlaschouwburg is fenomenaal. De zaal is prachtig, je waant je in een grote historische theaterzaal en dat is de Bourla daadwerkelijk. Prachtige schilderwerken en indrukwekkende loges en balkonnen. Zita Swoon kwam op en de mannelijke danser nam een centrale plaats in. Het begin was eenvoudig en sober. Na drie vreemde en abstracte nummers kwam de echte Zita Swoonsound boven, ritmisch en opzwepend. Stef Kamil Carlens werd opnieuw bijgestaan door ervaren muzikanten en 2 schitterende zangeressen. De show werd in twee sterke delen verdeeld en Zita Swoon kwam verfrissend uit de hoek met een groot gehalte aan dans en instrumentale liedjes. Daarnaast waren de nieuwe nummers met zang zeker niet te min en sleepten het publiek mee. De dans was een absolute meerwaarde en het was geweldig om ook Carlens eens te zien dansen. Een schitterend optreden om kippenvel van te krijgen! Mijn score: 10/10

The yards

The yards vertelt het verhaal van een pas vrijgekomen kerel, Leo Handler gespeeld door Mark Wahlberg. Hij wordt warm onthaald door zijn familie en vrienden. Jammer genoeg vertoeven nogal veel van die vrienden in het misdaadmilieu en wordt hij al snel opnieuw meegezogen in fraude en afpersingspraktijken. Hij werkt voor Frank Olchin, gespeeld door James Caan die eigenaar is van een herstellingsbedrijf voor de New Yorkse spoorwegen. Wanneer Willie, Leo's goede vriend een bediende neersteekt wordt Leo vals beschuldigd van moord. Leo moet onderduiken maar er duiken tegelijkertijd geheimen op. Leo heeft namelijk een 'boon' voor zijn nicht Erica, gespeeld door Charlize Theron. Daardoor wordt Willie, gespeeld door Joaquin Phoenix jaloers en het draait uit op een conflict. Leuke bijrollen voor Ellen Burstyn en Faye Dunaway. Een film met een sterke cast maar nogal zwak verhaal. Niettemin zijn er veel theatrale kenmerken die horen bij een misdaadfilm. De muziek doet denken aan klassiekers als The Godfather en de film speelt zich af een aantal jaren geleden. De film werd uitgebracht in 2000 op het festival te Cannes. Mijn score: 7/10